Табиғат та бір кісі

Мынау бақтарда

Қобыздар сарын ойнап жатқанда,

Сәукелесінің жапырақ етегіне сүрініп,

Қайыңға көңлім тоқтауда.

Не деген ұлылық,

Төгіліп жатқан сұлулық.

 

Анау аспанда

Найзағайлар мүйіздесіп жатқанда,

Көк көңлі сел боп аққанда,

Жаңбырдан шыт көйлек киіп жүгіріп,

Еліктей жосып аққанда.

Тасады бірге көңілім,

Шексіз мейірім.

 

Сонау тауларда

Қанаты қыранға айналған.

Шым батып асқақ ойларға,

Жанарым шыңдарға сүйініп,

Кезігіп тұрамын таңдарға.

Ғажайып алыптық-

Тау деген жарықтық.

 

Әнеу бір тасыған дария толқыны,

Күллі төңкеріс, өзгерістердің төркіні.

Тереңде жүзген тұншығып,

Мұздаған ойдың өртімін.

Не деген пейіл жайылған,

Айырған сары уайымнан.

 

Осынау дархан далада

Тұлпарлар бауырынан жараған.

Кие жарық жылдамдығымен тараған.

Елбесіп-селбесіп, сәулелесіп күн көрген.

Аяулы боп жаралған аядан...

Ғажап жан байлығының үлгісі,

Табиғат та ұлы боп туған бір кісі...