Абсурд: ескішілдік пен жаңашылдық

Ең үлкен азап – тозақта емес, мазақтан күю.
Ең үлкен күнә – серттен таю.

 

Жүзжылдықтардың дұғасын қайыра оқып,
Болмысын жылқының тұяғына жасырған
Бабаларымды аңсап отырмын.
Менің мұңлы жырларым…
Күйдің құдіретін түсіне алмайтын,
Қобыздың киесін есіне алмайтын,
Академиялық жап-жаңа кітаптай –
өзін-өзі жоғалтып үлгерген
есер ұрпақтың
соқыр көзімен оқылды.

Біз –
бәріміз оппозициялық қозғалыстың мүшелеріміз.
Өлетінін білсе де, өмір сүретін,
Өмір сүрсе де, өлгісі келмейтін
және де
жеңіске санап мұны біз…
Тәтті қиялдың
ежелден бергі елесіне елтіп,
кәрі құзғынның қанаты серпіп,
Жалғаса берер күніміз.

Жаңашылдыққа жанымыз құмар,
Бағытсыз көштің басын кім бұрар?
Белгісіз.
Жүреміз ылғи,
Жарқын болашақ туралы қиялдап.
«Біз – мәңгілік елміз!»,
«Біз – жасампаз ұлтпыз!»,
Өтерсіз қанша жиі алдап,
енді сіз?..

Өмір – бұл саннан құралған ойын.
Ендеше, оны жаңадан бастайық,
Ережелерді өзіміз құрайық.
Жасайық қадам ағатсыз!
Бәрін ысырып қоя тұрғанмен…
Құлдықты қайтеміз санадан өшпес?
Құдайларды қайтеміз жауа