Тіршілік – азан қазан

Қош көрдік, не әкелдің, әкеттің,

келген қонақ аспаннан?

ырзық па, жауып жатқан жеміс пе,

жердің жүзі – дастархан...

бұлттарда киім бе едің тоқылған,

киіндірген жас талды...

 

Апыр-ай, қайдан келген мына қар,

Қайдан келген мына жан?

Осылай, сен де көшіп келдің бе,

аспан жақтан, жылаған?

Әлде гүл, сезім жауып кетті ме,

Жол тапты ма бір адам...

 

Жауды ма, бәлкім жұлдыз, мүмкін сыр,

Аппақ құстай қонақтап.

Таңба ма, жауып жатқан қаріп пе,

аспанды оқып, парақтап...

үміт пе, өкініш пе, жауған бұл,

бола ма тек қар аппақ?

 

Жауды ма, жүрегіңде ұшқын нұр,

Бола ма екен жан таза?

Бұл өмір – еріп-семер күні ертең,

жаңа жауған қар ғана...

Тілегім – гүл сембесе, 

қар құсап

аулақта жан солмаса...

 

Тіршілік – азан қазан,

содан соң:

Қарға айналып қалың бақ,

Қарға айналып тау мен тас,

Қарға айналып сағымдар,

қарға айналып дұғалар,

Қар жауады дамылдап...