Жылдың үздік поэзиясы
57

Құлыншақ, жауын ба, қорғаншақ

Құлыншақ, жауын ба, қорғаншақ,

Тамады жұп-жұмсақ, момақан...

Көтеріп тұр, әне, сан шырақ...

Қайыңның саусағы қалтырап...

 

Қолтығы гүлдеген қайыңның,

Әлде ол қанат па, бүр жарған...

Тербелген бөпе ғой лайым ол –

балапан жапырақ уайымым.

 

Аспанның таңдайы қаталап,

сауылды бұлыттан саумал сүт.

Қуанып шақалақ-жапырақ,

соғады жамырап шапалақ...

 

Тамшылар жүгірер томпаңдап,

Қорбаңдап күн батып барады...

Мөлдірлік, мен қалдым арқаңда,

Бір жұтым тамшыңды армандап...

 

Мен қалдым,

ал маған керегі

не еді, білесің, қылықтым,

Сені кім жіберді, жүрегім,

Мені кім жіберді, бүр едім,

 

жыршы ем бұлбұлдай мұң енген,

жан едім қанатты, о, тоба!

Жауын, ол – рухтасым нұр емген,

бір елден көшетін бір елге...

 

Күнменен аулақтап кетерміз,

Тамшылар боталап жанарда...

Қашан біз бүр ашар екенбіз...

Қашан біз қауышар екенбіз...