Көкейкесті

Көз жасымнан сорғалаған өмірлік құстар

жер қойнына кіргенше сол бір әуенге билеп үлгерді.

 

Алжыған аңқамның табиғат тәпсірлеп жеті түн бояуын,

Беймәлім әуенге елітті күнәһар ойларым.

Әуезіне қараңғылық тұншықты,

Тыныштық үздікті,

Қайдамын?!

 

Сәуегей сарынның үніне мастыққан сезімтал ауаға,

Мүлгіген өңім бүл.

Кеңістік бетінде сайрандап көшкен дауыспен

Тыныстап оянған төңірек көгілдір.

 

Бидәйдің қауызына ілініп қалған сол бір үн,

Әлемнің күйігін басардай бұрқырап,

Адамның көңілін қамықтырардай қыстығып,

Үнсіздікке тәу етеді...

Айғақтап шуылдың зары өткен жаралы

Демінің ыстығын.

 

Қисынын таппаған өмірдің заңына қайшы кеп,

Шексіздік түсінде сүлдерін дегдарлық тербеген,

Емдеген мәңгілік жарасын.

Жая тасқа күбірлеп аят оқып уақыт тоналды.

Сол әуен құшағында ырғалып қайраңдап жоғалды.

Тұрлаусыз тірліктің ағы мен қарасы…

 

Мынау тіршіліктің әсем даусынан үзіп ұрлық жасайтын сен ғана ма?

Көкейкесті...